Joel Shapiro

Joel Shapiro (New York, 1941) ontwikkelde zich tot beeldhouwer en maakte ook tekeningen. Tijdens een reis naar India maakte hij kennis met de beeldhouwkundige traditie aldaar, die hij omschreef als ‘generous outpourings of work, representing the whole range of human experience’. De invloed van deze reis was doorslaggevend voor Shapiro’s benadering van de beeldhouwkunst.

Vanaf 1970 exposeerde hij zijn eigen beeldhouwwerken, die in hun uiterlijke vorm aanvankelijk minimalistisch en later postminimalistisch aandoen. Maar in hun inhoud en benadering brengen ze een veel sterker psychologisch effect teweeg dan op concept en ruimte georiënteerde minimalistische beeldhouwwerken. De afstandelijkheid van het minimalisme, dat ontstaat door zich nadrukkelijk niet te engageren en zich niet met inhoud maar slechts met vorm bezig te houden, verving Shapiro door een meer intuïtief en expressief te noemen variant op deze beeldtaal.

In zijn gehele oeuvre verricht Shapiro consequent beeldhouwkunstig onderzoek naar ruimte, volume, oppervlak en openheid versus geslotenheid, en gaf aan de sculpturen een expressieve kracht mee. Geleidelijk ontwikkelde Shapiro’s werk zich van uiterste abstractie naar vormen waarin menselijke figuren zichtbaar werden.