foto Toni Burgering
Het kunstwerk
Op de hoek van de Boomgaardstraat en de Witte de Withstraat is het lachende gezicht van Melly Shum inmiddels een vertrouwd onderdeel van het straatbeeld. Sinds 1990 hangt dit billboard van Ken Lum aan de zijgevel van Kunstinstituut Melly (voorheen Witte de With), een ongekend lange ‘exposure’ voor een reclamebord.
Hoewel Ken Lum gebruikmaakt van de codes van de reclamewereld, is onmiddellijk duidelijk dat het hier niet om een gewoon reclamebord gaat. We zien een foto van een vriendelijk glimlachende Aziatische vrouw die in een kantooromgeving achter een bureau zit. Daarnaast de tekst ‘Melly Shum hates her job’, die de andere helft van het billboard beslaat. Meer is er niet. Normaliter zou een reclamebord een product aanprijzen maar hier moeten we het doen met de mededeling dat Melly Shum een hekel heeft aan haar baan. Maar is dat wel zo? De vrouw kijkt vriendelijk in de camera, terwijl naast haar het woord haat in rode letters van het bord af spat. Foto en tekst vertellen niet hetzelfde verhaal. Welke van de twee is waar?
De billboards van Ken Lum bevatten wel degelijk een ‘boodschap’. Hij maakt de codes van de reclame inzichtelijk. Door de stereotiepe vormgeving van de reclame in te zetten laat hij zien hoe ingesleten onze kijkgewoonten zijn. Automatisch maken we een verbinding tussen woord en beeld en voelen ons aangesproken door de directe taal van het bord. Maar is deze dame wel Melly Shum? Is Melly Shum een bestaand persoon? Omdat er geen telefoonnummer, website, prijs of product op het bord is vermeld, blijft alleen de tegenstrijdigheid tussen beeld en tekst over. In tegenstelling tot reclame roept dit kunstwerk roept slechts vragen op.
