Het werk van Willem Oorebeek (Pernis, 1953) is in hoge mate gebaseerd op het spanningsveld tussen het individu en het publieke domein. Oorebeek gebruikt het medium ‘drukwerk’ om uitingen aan en in het publieke domein en de wijze waarop het individu zich hiertoe verhoudt, op onnavolgbare aard kenbaar te maken en zo nodig te polariseren. In een ogenschijnlijk droge formalisering van de organisatievorm van drukwerk, analyseert hij de mechanismes van de visuele communicatie en vormt nieuwe constellaties in het perspectief van de individuele waarneming.
De procedures die hij hanteert – die over het algemeen zijn handmatige verwerking van materiaal door middel van lithografie behelzen – leiden veelal tot een vertraging in de waarneming waardoor vragen omtrent de positie van de toeschouwer (als individu) kunnen oprijzen. In diverse publicaties wordt de circulatie van beelden en ‘boodschappen’ in zijn werk tot een niet te voorspellen (en ook niet eenvoudig te lezen) resonantie van herhaalde nabeelden, als echo’s in een eindeloze stroom van zelf-reproducerende mechanismes. Het boek is hiervan een sprekend voorbeeld en het samenwerkingsverband dat hij hiervoor met de Belgische kunstenaar Joëlle Tuerlinckx heeft aangelegd is een toonvoorbeeld van het opgaan in een collectieve (tijdelijke) organisatievorm die hij vanaf zijn studietijd heeft gezocht.
