Willem de Kooning

De in Rotterdam Noord geboren Willem de Kooning (1904-1997) begon zijn loopbaan in 1916 als leerling-schilder bij de firma Gidding, waar hij decoratieschilderwerk verrichtte. In 1920 werd hij decorateur bij een warenhuis. Tegelijkertijd bezocht hij acht jaar lang avondklassen aan de Rotterdamse Academie voor Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen. Van 1924 tot 1926 verbleef hij in België en volgde onder andere lessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel. In 1926 vertrok De Kooning naar Amerika.

In New York ontwikkelde hij een expressieve schilderstijl, later bekend als abstract expressionisme. Vooral het gebaar waarmee de verf op het doek werd gebracht en de weergave van energie en emotie was belangrijk. De Kooning onderscheidde zich door traditionele onderwerpen als vrouwen en landschappen te schilderen, terwijl andere abstract expressionisten juist herkenbare onderwerpen uit hun schilderijen wilden bannen.

Zijn eerste solotentoonstelling had De Kooning in 1948 in de Egan Gallery te New York. Samen met Jackson Pollock en Arshile Gorky vertegenwoordigde hij Amerika in 1950 op de internationale Biënnale van Venetië. In Nederland werd zijn werk voor het eerst geëxposeerd in 1958 in het Haags Gemeentemuseum tijdens een groepstentoonstelling van Amerikaanse moderne kunst. In 1968 was hij aanwezig bij de opening van een overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk Museum.

In 1969 begon hij ruimtelijk te werken en ontstond een serie kleine, expressieve figuren van klei. De beeldhouwer Henry Moore suggereerde de boetseersels uit te vergroten tot meer dan levensgrote bronzen beelden.
Daarna maakte De Kooning nog een aantal bronzen figuren, nu direct op groot formaat. Tot 1975 maakte hij circa vijfentwintig bronzen vrouwenfiguren.

Vanaf de jaren tachtig leed Willen de Kooning aan de ziekte van Alzheimer. In 1997 stierf hij in East Hampton, New York. In datzelfde jaar werd de Rotterdamse Academie voor Beeldende Kunsten naar hem vernoemd.