David Bade

In de tekeningen, sculpturen en installaties die David Bade (Willemstad, Curaçao, 1970) vanaf het begin van de jaren 1990 maakt komen allerlei onderwerpen uit de beeldende kunst en de massacultuur aan bod. Hij benadert de wereld en het kunstenaarschap op een kritische en provocatieve wijze: cynisch, maar vol humor.

De werkwijze die David Bade hanteert is procesmatig en intuïtief te noemen. Pas tijdens het werken krijgen zijn beelden hun definitieve vorm. Het materiaalgebruik varieert van objets trouvés uit onze wegwerpmaatschappij tot natuurlijke materialen, zoals takken, klei, krijt, papier en linoleum. Ook piepschuim is een middel waarin Bade zijn ideeën vormgeeft. Het is hiervoor zeer geschikt, omdat dat materiaal de spontane expressie die hij nastreeft mogelijk maakt. Naast ruimtelijk werk maakt Bade veel verhalende tekeningen, die hij vaak als onderdeel van zijn installaties gebruikt.

De installaties die hij presenteert zijn altijd complexe samenvoegingen van allerlei tweedimensionale en driedimensionale elementen. Vaak verwerkt hij er bestaande sculpturen in. De installaties maken een chaotische indruk, het zijn momenten uit een proces, die tijdelijk gefixeerd zijn in een expositie. Dit betekent niet dat het proces dan afgerond is. Bade kan hier na de expositieperiode mee verder gaan en onderdelen hergebruiken voor een volgende show.

Soms gaan elementen uit een dergelijke installatie verloren, opzettelijk of als gevolg van de expositieomstandigheden, zoals bij een expositie in 1995 op de Biënnale van Venetië. Hier presenteerde Bade tekeningen in de buitenlucht, die natregenden en scheurden, waarna de resten zelfs verdwenen in de zakken van de toeschouwers. David Bade zat er niet mee.